Επιχειρείν στα χρόνια της “χολέρας”….
Γράφει ο Δημήτρης Νατσιόπουλος
Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Σκέφτεσαι να διοργανώσεις ένα πρωτοκλασάτο γεύμα το οποίο όλοι θα θυμούνται για μήνες:υπέροχο φαγητό,υπέροχη ατμόσφαιρα,ιδιαίτερη διακόσμηση. Σίγουρα θα χρειαστείς προγραμματισμό στην μαγειρική,επιμέλεια στη διακόσμηση και φυσικά μια προσεγμένη λίστα καλεσμένων.Ίσως αν σκέφτεσαι υπερπαραγωγές να χρειαστείς και την βοήθεια κάποιου δεύτερου ατόμου.
Σκέψου τώρα να μην ακολουθήσεις αυτή την τακτική και μια μέρα που γυρνάς από τη δουλειά να μπεις στο πρώτο σουπερμάρκετ και να “χτυπήσεις” ότι προσφορά δεις μπροστά σου. Φεύγοντας θα γυρνάς στο σπίτι με 6 κιλά φτερούγες κοτόπουλο,2 κιλά μελιτζάνες,1 κιλό καλαμαράκια και 2 λίτρα σόδα. Επιπλέον,αντί για την σύνθεση μιας καλής λίστας καλεσμένων,ανακοινώνεις σε 2-3 φιλαράκια ότι ετοιμάζεις γεύμα και τους προτείνεις να φέρουν ως συνοδούς δικούς τους φίλους και γνωστούς. Έτσι,αναμένεις την ημέρα της Πρωτοχρονιάς να συγκεντρωθούν οι σούπερ καλεσμένοι σου και να ζήσετε μια “αξέχαστη” εμπειρία.
Βάσει αυτής της ιστορίας πιστεύεις ότι θα ετοιμάσεις ένα γευστικό γεύμα που να ικανοποιεί στο 101% τις προσδοκίες σου και τον αρχικό σχεδιασμό σου; Μήπως αντί για ένα γεύμα χάρμα γευσιγνωσίας θα προκύψει ένα ασύνδετο μενού με περίεργες γεύσεις,χωρίς ουσία και με άσχετους καλεσμένους που σίγουρα θα στεφθεί ως απόλυτη αποτυχία;
Με το ίδιο σκεπτικό λειτουργεί και μια μικρομεσαία επιχείρηση. Όλοι εφαρμόζουν την βασική οικονομική αρχή “το μέγιστο κέρδος,με την λιγότερη δυνατή ζημία” χωρίς να είναι “προετοιμασμένοι” για το ταξίδι του επιχειρείν. Πόσοι “εν δυνάμει” επιχειρηματίες,ακόμη και φοιτητές οικονομικών σπουδών,δεν οραματίζονται για την τέλεια επιχείρηση τους πολλούς πελάτες,να προσφέρουν τις καλύτερες υπηρεσίες και τα καλύτερα προϊόντα,να ξεχωρίζουν από τον ανταγωνισμό και να αποκτήσουν καλή φήμη(word mouth);
Ωστόσο πόσο εύκολο είναι αυτό για μια μικρομεσαία επιχείρηση εν έτη 2016 στην Ελλάδα της ευρείας οικονομικής ύφεσης?Δυστυχώς τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους:
Σύμφωνα με την Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας(ΓΣΕΒΕΕ) από το 2008 μέχρι σήμερα έχουν βάλει λουκέτο πάνω από 157.134 επιχειρήσεις.
Οι περισσότεροι από αυτούς βλέποντας τον τζίρο να πέφτει έκαναν το προφανές:μείωσαν τις τιμές σπασμωδικά,χωρίς να επηρεάσουν το υπόλοιπο μείγμα(ποιότητα προϊόντος,προωθητικές ενέργειες,κανάλια διανομής κλπ). Η επιτυχία όμως ήταν πρόσκαιρη. Καθώς το περιθώριο κέρδους μίκραινε,και υπό το βάρος της μνημονιακής φορομπηχτικής πολιτικής,πολλές επιχειρήσεις προσπάθησαν να κάνουν ανοίγματα σε άλλες αγορές,άλλες προσπάθησαν να περιορίσουν τα κόστη(ετεροχρονισμένα σε σχέση με την απλή μείωση τιμής που ακολούθησαν στην αρχή) ενώ άλλες εξέτασαν ακόμη και την αλλαγή έδρας για να γλυτώσουν το δυσθεώρητο για τα ελληνικά δεδομένα φόρο του 30% για την επιχειρηματική δραστηριότητα.
Θα μου πείτε,όλα είναι στην προσφορά και στην ζήτηση. Και εγώ θα σας πω όλα είναι στο κράτος. Γιατί αν το ίδιο το κράτος δεν δημιουργεί εκείνες τις συνθήκες που θα επιτρέψουν στον “εν δυνάμει” αλλά και στους “εν ενεργεία” επιχειρηματίες να παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες αλλά και θα εξασφαλίζουν την δυνατότητα στην νοικοκυρά να “γεμίζει” επαρκώς το καλάθι της,τότε πολύ φοβάμαι ότι το οικονομικό κύκλωμα θα συνεχίζει να συρρικνώνεται ως ότου να μονοπωλήσουν την αγορά 100-200 brand name companies που θα συγκεντρώνουν όλο το μερίδιο αγοράς πάνω τους καθώς ο ανταγωνισμός θα έχει τσακιστεί μαζί με κάθε νέα ευκαιρία για επιχειρηματικές “εναλλακτικές”….
Θα κλείσω με ένα πολύ απλό υπόδειγμα ελληνικής επιχείρησης που δραστηριοποιείται στον κλάδο του τουρισμού. Μια τέτοια επιχείρηση στο τέλος της σεζόν έχει καθαρά κέρδη 100.000 ευρώ. Από αυτά,το 30% πηγαίνει στον φόρο για τις επιχειρήσεις ενώ τα κέρδη που θα μείνουν στον ιδιώτη θα φορολογηθούν με 45% φόρο εισοδήματος σύμφωνα με την νέα κλίμακα.Σύνολο 30.000 ευρώ το χρόνο για μια μικρομεσαία επιχείρηση(στην καλύτερη των περιπτώσεων),ήτοι 2.500 ευρώ το μήνα για μια οικογένεια που ίσως σπουδάζει δυο παιδιά,ίσως πληρώνει δάνεια και φόρο ακίνητης περιουσίας για ένα 3άρι 90 τετραγωνικών σε ένα προάστιο μιας πόλης. Κάποιοι θα πουν ότι είναι πολλά. Κάποιοι άλλοι θα πουν ότι είναι καλά.
Αν φτάσαμε όμως ως κοινωνία και ως κράτος να συμβιβαζόμαστε με το “καλά” και να μην προσπαθούμε συνεχώς για το “καλύτερο”,τότε μάλλον στραβά αρμενίζουμε. Βέβαια στο κράτος των δανεικών και… “γυρισμένων” με τόκο το έργο παίζεται σε επανάληψη εδώ και πολλά χρόνια,και η πραγματικότητα στέκεται εκεί αμείλικτη και γελάει εις βάρος μας,όπως έδειξε και η ΓΣΕΒΕΕ….ίδωμεν!