Είδαμε το “Party”, τη βρετανική κινηματογραφική απάντηση του 2017
Η Τζάνετ μόλις έχει εκλεγεί υπουργός υγείας ούσα μέλος της σκιώδους αντιπολίτευσης. Για να το γιορτάσει μαζί με τον σύζυγό της, τον Μπιλ, διοργανώνουν ένα πάρτι με μερικούς εκλεκτούς καλεσμένους. Θα μπορούσε να είναι μια ήσυχη βραδιά, όμως καθένας τους κρατά φυλαγμένα τα δικά του σκοτεινά μυστικά, μυστικά που αν βγουν στη φόρα, τίποτα δεν θα μείνει ίδιο.
Η Αγγλία του 2017. Η Αγγλία του Brexit, των έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων και των φλεγματικών θεωρήσεων περί ζωής. Ένα σπίτι, κομψό και γνήσια λονδρέζικο. Μια εκλογή, προσωπική επιτυχία για τον άμεσα ενδιαφερόμενο, όμως συνάμα και ένα ταξίδι με πολλούς συνεπιβάτες. Αυτό είναι το σκηνικό που η σκηνοθέτις Σάλι Πότερ αποφασίζει να τοποθετήσει την ταινία της.
Η Σάλι Πότερ σε ρόλο διπλό, συγγραφικό και σκηνοθετικό κάνει μια ταινία στη θεωρία αλλά τελικά μάλλον ένα έργο αυθεντικά θεατρικό, όπου ένα πρωτοκλασάτο καστ, αφήνεται ελεύθερο να θίξει μέσα από πανέξυπνους διαλόγους κάθε κακείς κείμενο της αγγλικής επικαιρότητας. Τα επαγγέλματα των συνδαιτημόνων δεν είναι τυχαία: καθηγητές, πολιτικοί, τραπεζίτες, δάσκαλοι τεχνικών αυτής της newage εναλλακτικής ιατρικής, όλη δηλαδή η ελίτ που διαφεντεύει τα πεπραγμένα της χώρας, μαζεμένη σε ένα δωμάτιο, έτοιμη να μονομαχήσει για τις ιδέες της με τον δογματισμό της και την συμφεροντολογική σκοπιά του καθενός.
Και είναι πολλές αυτές οι ιδέες. Με μια κάμερα κινούμενη, συνεχώς απειλητικά πλησιάζοντας τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, παρακολουθούμε ένα ντιμπέιτ που προσδοκεί να δώσει απαντήσεις σε διλήμματα, σε ζευγάρια αντιθέσεων. Η δυτική ιατρική ενάντια στον ανατολίτικο πνευματισμό, ο ιδεολογικός ρομαντισμός ενάντια στην πεζή πολιτική πραγματικότητα, η κατακεραύνωση του καπιταλισμού και ας είναι αυτός που ο ίδιος που επιτρέπει την αμφισβήτησή του. Μα πάνω απ’όλα η μεγαλύτερη μάχη που δόθηκε ποτέ και θα συνεχίζει να δίνεται, αυτή η αρχέγονη,πρωτόγονη σύγκρουση ανάμεσα στο άρρεν και στο θύλη, στην αντρική αδεξιότητα και στην γυναικεία επιτηδειότητα. Μα η Πότερ δεν σταματά εκεί.
Με μια Κρίστιν Σκοτ Τόμας σε ένα έξοχο ερμηνευτικό κρεσέντο αναδεικνύει και μια άλλη ιδέα πολλάκις συζητήσιμη και ανατρεπτική, τον φεμινισμό και το κατα πόσον η γυναικεία φιλοδοξία πρέπει να χωρεί σε αντρικά παπούτσια για να στέκει ορθή. Κυρίως ωστόσο, όλα τα παραπάνω δίνονται δίχως διδακτισμό παρά μέσα από απολαυστικούς διαλόγους και καυστικό χιούμορ, που παρασύρει τα πάντα στο διάβα του και ρίχνει τον θεατή από την καρέκλα του. Η σύντομη διάρκεια των εβδομήντα ενός λεπτών είναι σοφά επιλεγμένη, συνάμα η επιλογή του ασπρόμαυρου με τον άγριο τόνο που προσδίδει στο σκηνικό λειτουργεί άψογα, επικουρώντας τους ηθοποιούς στην ανάδειξη των άγριων συναισθημάτων τους.
Το “Πάρτυ” είναι μια ταινία χαρακτήρων. Μια ταινία ιδεών. Μια ταινία πνευματικών μονομαχιών. Θα το αγαπήσετε. Παρτάρετε και εσείς μαζί με τους πρωταγωνιστές. Γιατί μέσα σε ένα κόσμο αβεβαιότητας και ιστορικών ανατροπών, το γέλιο είναι ίσως η μόνη σανίδα σωτηρίας.