Η εκκίνηση ενός νέου έτους μπορεί να προκαλέσει ποικίλα συναισθήματα, μεταξύ των οποίων οπωσδήποτε αναμειγνύονται ο ενθουσιασμός και ο φόβος για το καινούργιο. Εκ των πραγμάτων κάθε τι νέο προξενεί αλλαγές, που καλώς ή κακώς δεν αρέσουν σε όλους. Με τις προσωπικές αλλαγές, όμως, τι γίνεται;

Την περίοδο αυτοί πολλοί άνθρωποι τείνουν να αναδημιουργούν τους στόχους της ζωής τους, ευελπιστώντας σε μέρες ευτυχίας. Ο όρος “ευτυχία”, βέβαια, έχει κατά κανόνα χαρακτήρα προσωπικό, συνεπώς ο καθένας τον διαμορφώνει ανάλογα με το πώς αντιλαμβάνεται την δεδομένη έννοια.

Παρ’ όλα αυτά, το σίγουρο είναι πως εκτός από σκόρπια όνειρα, είναι στο χέρι του καθενός να κάνει την ευτυχία του έννοια υπαρκτή, έννοια καθημερινή. Και κάτι τέτοιο υφίσταται μόνο όταν οδεύουμε προς τη δημιουργία. Κάθε τι ρηξικέλευθο προϋποθέτει δημιουργικές τάσεις. Μα πώς γίνεται να ζούμε όταν δεν δημιουργούμε;

Αναπολώντας θύμησες παιδικές, πέρα απ’ την αίσθηση νοσταλγίας εκφράζεται συνήθως και μια ξεχασμένη δόση φαντασίας. Δεν είναι ποτέ αργά να επανεξετάσουμε τις δυνατότητες μας, προκειμένου να καταλήξουμε στο τι μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους. Μπορεί το πέπλο της ρουτίνας να μας έχει στοιχειώσει, αλλά υπάρχει πάντα χρόνος να ονειροπολήσουμε ξανά, να βάλουμε την φαντασία μας σε λειτουργία και να προχωρήσουμε σε δρόμους νέους, γεμάτοι θετική ενέργεια και δημιουργία.

Κάθε άνθρωπος θέτει τις προσωπικές του αρχές, φτιάχνοντας έτσι τις πρώτες “ηθικές δημιουργίες” του. Όπως και η μέση και το τέλος είναι επίσης δική του επιλογή. Είναι άδικο, λοιπόν, για τον καθένα από εμάς, να φτάνει σε τέλμα (εδώ:  μπορεί να θεωρηθεί κι η βολική σκλαβιά της ρουτίνας)  χωρίς ακόμη να ‘χει εξαντλήσει όλες τις πτυχές του εαυτού του.

Άλλωστε, όπως είχε πει κι ο Steven King, η πιο τρομακτική στιγμή είναι πάντα πριν αρχίσεις.