Γράφει ο Νίκος Μουτσάκης

Έχω την ατυχία να ανήκω στην νεολαία της Ελλάδας της κρίσης· κρίση οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, ηθική. Πέρα από τις παραπάνω διαβαθμίσεις κρίσεως που χτυπούν την χώρα μου, υπάρχει ένα είδος το οποίο διατρέχει τις «βολεμένες» γενιές της μεταπολίτευσης και περνά –ανόθευτη- από την μια στην άλλη. Προσπαθώντας να εντοπίσω το πρόβλημα, την κρίση στην οποία αναφέρομαι, βλέπω πως έχει πλάκα η διαδικασία της αναζήτησης και της συζήτησης που κάνω με άλλους «συνειδητοποιημένους νεανίες» συλλαμβάνοντας το πρόβλημα, καταδικάζοντας διάφορες πρακτικές και εκφωνώντας μανιφέστα αλλαγής. Η πλάκα έγκειται στο ότι στην πράξη θα ενεργήσω όπως αυτοί που αναθεματίζω. Η κρίση αξιών, για την οποία όλοι έχουμε ακούσει/αναφερθεί/γράψει αλλά κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι είναι, είναι ο χαρακτηρισμός της νοοτροπίας –της γενιάς- μου.

Η παραπάνω διαπίστωση ερείδεται σε ένα πρόσφατο περιστατικό. Είμαι φοιτητής σε μία από της πολυπληθέστερες σχολές των Ελληνικών Πανεπιστημίων. Στην Νομική Σχολή. Προσπαθώ τόσο να ανταπεξέλθω στις ανάγκες της σχολής, ώστε να απολάβω το πτυχίο μου, όσο και στις φοιτητικές-ατομικές ανάγκες, δηλαδή ,αφενός, την ατομική μου επι/διαβίωση σε μια ξένη πόλη και, αφετέρου, να απορροφήσω εμπειρίες. Προσπαθώ και εγώ να συμβάλλω στην βελτίωση του περιβάλλοντος μου από τον μικρόκοσμο της σχολής, να ενεργοποιηθώ, όσο έχω την προστασία του νεαρού της ηλικίας μου, για να μην συγκρουστώ, αργότερα, μετωπικά με την πραγματικότητα. Να πλάσω τις εσωτερικές μου επιθυμίες, σκέψεις και αξίες ώστε να είμαι ένας ενεργός πολίτης στο μέλλον. Η επιστήμη στην οποία εκπαιδεύομαι προσφέρει τα εφόδια για να κατανοήσω το δίκαιο και το άδικο, το μέτρο των δικαιωμάτων μου και τον τρόπο διεκδίκησης τους. Επίσης, μου διευρύνει τους ορίζοντες και τις βλέψεις ώστε να μπορέσω να σκαλίσω μια πέτρα και να μπορέσω να την τοποθετήσω ως λιθαράκι μου στην αλλαγή με νέες ιδέες και προσπάθεια.

Στην προσπάθεια μου αυτήν, λοιπόν, μετερίζι στέκεται ο συνδικαλισμός. Έχω την ευτυχία και παράλληλα ατυχία να μην συνδικαλίζομαι με την νεολαία της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ ή οποιουδήποτε άλλου κομματικού μηχανισμού. Έχω την χαρά να προσπαθώ μαζί με την παρέα μου, με τις δικές μας δυνάμεις και τις δικές μας ιδέες να βελτιώσουμε τη διαβίωση μας στο εκπαιδευτήριο-ΑΕΙ και να το μετατρέψουμε σε χώρο διάδοσης γνώσεων, ιδεών και δράσεων. Χαρά την οποία προσπαθεί να σβήσει αυτό που λέγεται κατεστημένο. Αυτό γίνεται τραμπουκίζοντας εμένα και όσους ακόμα προσπαθούν με αγνά κίνητρα και μεθόδους αυτό που όλοι οι νέοι ομολογούμε πως θέλουμε, την αλλαγή. Το πρόσφατο παράδειγμα, λοιπόν, είναι ότι μία ομάδα τριών ατόμων δεχθήκαμε την τρομοκρατία με το προσωπείο φραστικής και παρ’ ολίγον σωματικής επίθεσης από μία ομάδα τριάντα κομματικοποιημένων συνδικαλιστών-φοιτητών επειδή τοποθετηθήκαμε αντίθετα σε μία από τις προτάσεις τους (συγκεκριμένα στην ανάγκη για Γενική Συνέλευση). Οι παραπάνω τριάντα θεώρησαν δείγμα πολιτισμού, εκσυγχρονισμού και απομάκρυνσης από το «Ελλαδιστάν» την εξύβριση, τα σπρωξίματα και τις απειλές. Και ο λόγος επειδή έχοντας δικαίωμα ψήφου, ψηφίσαμε αντίθετα σε αυτούς. Θεώρησαν, λοιπόν, πως όποια η φύση και ο σκοπός του διακυβεύματος, ο καταναγκασμός και η τρομοκρατία αξίζουν ως μέσο επιδίωξης.

Αυτοί οι Τριάντα είναι από τα πολλά παιδιά της Ελλάδας τα οποία έχουν το θράσος να εξαίρουν την ανάγκη να αποταχθούμε τον «Ελληναρά» από μέσα μας, που προαναγγέλλουν ότι θα διώξουν τα μαύρα στοιχεία του «ωχαδερφισμού», της διαφθοράς και της ανισότητας όταν βγουν στην κοινωνία που, όμως, ακολουθούν τέτοιες πρακτικές. Αυτά είναι τα παιδία που δεν σεβάστηκαν την ελευθερία των απέναντί τους. Αυτή είναι συλλήβδην η νέα Ελλάδα, που ζει σε μικροεμφυλιακό κλίμα σε όλα τα ηλικιακά στρώματα. Και η νοσηρή πολιτική γενιά δεν ευθύνεται μόνο για την οικονομική κρίση. Ευθύνεται βέβαια για την κρίση αξιών. Ευθύνεται για το ότι δεν εμπότισε αυτή τη νεολαία με Παιδεία. Ευθύνεται για το ότι κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα όποιου θελήσει να πει κάτι άλλο. Ευθύνεται για την μοιρολατρία, τον μανιχαϊσμό και την θανάτωση του πλουραλισμού που διακρίνει το μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας.

Στην εποχή των άκρων αν δεν είσαι με εμάς είσαι με τους άλλους. Και τα άκρα θα βρουν να χωθούν όταν όλα είναι δύσκολα. Η ιστορία το έχει δείξει. Και απολυταρχικό καθεστώς δεν σημαίνει μόνο η Χρυσή Αυγή και η άκρα δεξιά. Αντίθετα χαρακτηρίζεται από «αναξίες» όπως την έλλειψη σεβασμού στην προσωπικότητα, ανοχή στην διαφορετικότητα και τον περιορισμό της ελευθερίας. Η σχολή μου τα προσφέρει όλα αυτά. Αν, λοιπόν, παίρνοντας το παράδειγμα του μικρόκοσμου στον οποίο ανακατεύομαι, αυτή είναι η επιδίωξη της Νεολαίας μας, δεν υπάρχει κάτι για το οποίο μπορώ να προσπαθώ.