Ο Ευριπίδης , ο μεγάλος τραγικός ποιητής , είχε γράψει : “Από τα μύρια κακά της Ελλάδας το χειρότερο είναι το γένος των αθλητών” . Αν ζούσε σήμερα και από μία γωνία παρακολουθούσε τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας , αδιαμφισβήτητα θα αντικαθιστούσε τη λέξη ”αθλητές” με τη λέξη ”οπαδοί” και συνοδευόμενος από την πληγωμένη ”αιδώ” και την ιδέα του ”ευ αγωνίζεσθαι” που οι απόγονοί του ανερυθρίαστα θυσίασαν στο βωμό της ομάδας τους , θα ξεκινούσε τη συγγραφή κάποιας τραγωδίας για τους Νεοέλληνες . Και τώρα που τελείωσαν οι φωνές , τα χειροκροτήματα, οι πανηγυρισμοί και οι τσακωμοί ας αναρωτηθούμε: Πού οδεύουμε ως Έθνος;

Στην αρχαία Ελλάδα την έναρξη του αθλητικού θεσμού των Ολυμπιακών Αγώνων ακολουθούσε η παύση των εχθροπραξιών και ένα μεγάλο αίσθημα σεβασμού προς τον θεσμό κυριαρχούσε στις ψυχές των ανθρώπων, αθλητών και θεατών, αποδεικνύοντας την αξία του αθλητισμού για τις τότε κοινωνίες. Αν και καγχάζουμε ότι είμαστε κληρονόμοι αυτού του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, στον αθλητισμό αποφασίσαμε να πετάξουμε στο καλάθι των αχρήστων όσα κληρονομήσαμε και να τα αντικαταστήσουμε με τη βία, την καταστροφή, τον χουλιγκανισμό και την εθελούσια υποδούλωση σε οπαδικούς στρατούς διαπλεκόμενων επιχειρηματιών που κερδίζουν εκατομμύρια από τα αθλητικά γεγονότα. Με μια διάθεση να καταστρέψουμε και να ισοπεδώσουμε τον (Έλληνα) εχθρό σε γήπεδο και δρόμο. Και όταν σηκώσουμε την κούπα, πανηγυρίσουμε και μεθύσουμε από την νίκη, αφού έχουμε στείλει μερικούς στο νοσοκομείο, άλλους στο κρατητήριο και κάποιους πιο άτυχους στο χώμα αισθανόμαστε ενσαρκωτές του αθλητικού ιδεώδους που κληρονομήσαμε ή μήπως ανδράποδα μιας καταστρεπτικής μανίας στο όνομα της ομάδας μας ;

Αναμφίβολα, ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας μεταξύ του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ μαζί με τα επεισόδια, την φθορά δημόσιας περιουσίας, τους ξυλοδαρμούς και το όνομα ”Νάσος Κωνσταντίνου” να αντηχεί , απέδειξε άλλη μια φορά την έλλειψη παιδείας και την καταβαράθρωση του αθλητικού ιδεώδους που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία. Ποιός, άραγε, ευθύνεται για αυτήν την κατάντια; Η ανεύθυνη στάση της πολιτείας που αδιαφορεί για την ασφαλή και ακώλυτη διεξαγωγή των αγώνων; Η απουσία ενδιαφέροντος για τη δημιουργία φίλαθλου και όχι οπαδικού πνεύματος τόσο από την εκπαίδευση όσο και από την οικογένεια;  Ή μήπως κάτι βαθύτερο; Μήπως ευθύνεται η ανώριμη πεποίθηση των οπαδών ότι με αυτές τις πράξεις θα ξεφύγουν από τα προβλήματα της καθημερινότητας, απότοκο μιας κοινωνίας που έχει χάσει τον προσανατολισμό της ;

Τα επεισόδια που σημάδεψαν τον τελικό αυτό δεν ήταν τα πρώτα που συνέβησαν στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού και ενδεχομένως να μην είναι ούτε τα τελευταία. Οφείλουν, λοιπόν, να μας αφυπνίσουν και να μας κάνουν να δράσουμε ώστε ο αθλητισμός στη χώρα μας να αποκτήσει την χαμένη αίγλη που του αρμόζει. Και τούτο πρέπει να γίνει άμεσα για να μην αντιμετωπίζεται από κάποιους αυτός ο ιερός θεσμός που γεννήθηκε και ωρίμασε στα σπλάχνα της αρχαίας Ελλάδας ως ”όπιο” και ως μέσο να ξεφεύγουν από τα προβλήματα και την ψυχική φθορά της καθημερινής ζωής.