“Ακροδεξιό πολιτικό προϊόν, γαλλικής προέλευσης!”
23 Απριλίου και 1ος γύρος των προεδρικών εκλογών για τη Γαλλία του 2017, με τα exit polls προ δύο ημερών, να δίνουν προβάδισμα στα «Εn Marche!» και Εθνικό Μέτωπο (FN) των Emmanuel Macron και Marine Le Pen αντίστοιχα. Οι δύο πρώτοι ξεπερνούν το 20% (24% για τον Macron και 22,1% για την Le Pen), ενώ ακολουθούν οι Fillon (19,6%) και Melenchon (18,9%), χωρίς να είναι απόλυτα σίγουρο ποιοι θα λάβουν τελικά το εισιτήριο για το 2ο γύρο των εκλογών, που «στοιχειώνονται» από την πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στα Ηλύσια Πεδία και το θάνατο του αστυνομικού Xavier Jugelé.
Η διαφορά μεταξύ των 2 πρώτων μικρή, και ενώ το κόμμα του Macron υπόσχεται να πετύχει την εθνική συναίνεση με την αρμονική σύμπραξη μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, συμπεριλαμβάνοντας στο δυναμικό του προσωπικότητες από το Κομμουνιστικό κόμμα μέχρι την ακροδεξιά (η προσπάθεια κατ’ εμέ χρήζει επιβράβευσης, έστω και αν το αποτέλεσμα -εάν φυσικά ο Macron αναδειχθεί νικητής της εκλογικής αναμέτρησης- δεν είναι ισοδύναμο με το υποσχόμενο, καθώς τουλάχιστον θεμελιώνεται σε μία υπερκομματική ιδεολογία που ξεφεύγει από κάτι αναμενόμενο και «πολυφορεμένο», όπως η αυστηρή προσκόλληση σε μία συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία, υιοθετώντας ταυτόχρονα μία φιλοευρωπαϊκή στάση, ιδιαίτερα σημαντικό δεδομένου της κρίσης που κλονίζει την Ε.Ε. τελευταία), μεγαλύτερη αγωνία (και εντύπωση) προκαλεί η ανάδειξη του ακροδεξιού κόμματος της Le Pen στην 2η θέση των δημοσκοπήσεων.
Η Le Pen φυσικά έχει απαρνηθεί τον όρο «ακροδεξιό», που συνοδεύει το κόμμα του οποίου η ίδια ηγείται, θεωρώντας τον «εξευτελιστικό» ,σημειώνοντας μάλιστα πως η χρήση αυτού συμπίπτει με «δεοντολογικό λάθος των δημοσιογράφων, ερειστική πράξη και πνευματικό λάθος» (η δήλωση έγινε στο ραδιόφωνο RTL) , ενώ επιπλέον έχει ενστερνιστεί θέσεις που ακολουθούν τις φιλελεύθερες γραμμές σε θέματα όπως οι εκτρώσεις και τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, προκαλώντας ακόμα και στελέχη του κόμματος της σε παραίτηση. Αν εξετάσει μάλιστα κανείς την πορεία αυτής στις αίθουσες των δικαστηρίων θα «συναντήσει» και εκείνες τις δίκες που η κ.Le Pen υπερασπίστηκε παράνομους μετανάστες. Μήπως λοιπόν δικαίως ζητά να την απαλλάξουν από τον τίτλο της ακροδεξιάς πολιτικού;
[widget id=”text-6″]
Όλα φαίνονται αρχικά εντός των επιτρεπτών ορίων, με την ακροδεξιά ιδεολογία να φαντάζει στ’ αλήθεια μία λάθος ετικέτα στο κόμμα της Le Pen. Στο επίκεντρο όμως του πολιτικού της προγράμματος είναι ένα κράτος πρόνοιας, που θα προορίζεται μόνο για Γάλλους πολίτες, μία σκληρή μεταναστευτική πολιτική (πχ οι παράνομοι μετανάστες δεν θα μπορούν να νομιμοποιήσουν την παραμονή τους στη Γαλλία, ενώ η γέννηση στο γαλλικό έδαφος δεν θα επιφέρει αυτόματα τη γαλλική υπηκοότητα), και δηλώσεις που τροφοδοτούν έναν επικίνδυνο εθνικισμό. Η πολιτικός συγκεκριμένα στο δίκτυο France 2, δηλώνει πως κανείς Γάλλος πολίτης δεν θα επιτρέπεται να διατηρεί υπηκοότητα άλλης, μη ευρωπαϊκής χώρας, υποστηρίζοντας μάλιστα πως οι Γάλλοι Εβραίοι, οι οποίοι φέρουν και την ισραηλινή υπηκοότητα θα χρειαστεί να την αποβάλουν (σε περίπτωση βέβαια που η ίδια εκλεγεί πρόεδρος), αφού το Ισραήλ δεν αποτελεί μέλος της Ε.Ε.
Δεύτερο «χτύπημα» προς την ισραηλιτική κοινότητα, η δήλωση πως το γαλλικό κράτος δεν ευθύνεται για το Βελ Ντ’ Ιβ ( στο RTL-LCI-Le Figaro),δήλωση που καταδικάστηκε από το Ισραήλ. Πρόκειται για μία σύγκρουση του λόγου της υποψήφιας προέδρου με την ιστορική αλήθεια, όπως η τελευταία έχει εκφραστεί από Γάλλους προέδρους, οι οποίοι αναγνωρίζουν την ευθύνη του γαλλικού κράτους για του Εβραίους που χάθηκαν στο Ολοκαύτωμα. Και last but not least , που λένε και οι Άγγλοι (οι οποίοι οδεύουν ταχύτατα προς την τελείωση του brexit), η «λανθασμένα» αποκαλούμενη ακροδεξιά Le Pen, κατηγορήθηκε για υποκίνηση φυλετικού μίσους, με αιτία τη σύγκριση, στην οποία προέβη, μουσουλμάνων που προσεύχονται με τη ναζιστική κατοχή. Ως συνέπεια, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποφάσισε την άρση της κοινοβουλευτικής της ασυλίας, ώστε να οδηγηθεί στη δικαιοσύνη!
Και όσο προσπαθείτε να διαπιστώσετε εάν πρόκειται όντως για ακροδεξιό πολιτικό σχηματισμό, ένα είναι ολοφάνερο: η αναμφίβολη αναντιστοιχία μεταξύ των δηλώσεων της Γαλλίδας πολιτικού ανά χρονικά διαστήματα, που είτε αποδοθεί σε άψογη καλοσχεδιασμένη ρητορεία είτε σε λάθη, δεν παύει να είναι αξιοσημείωτη (έως και αξιοκατάκριτη). Εάν λοιπόν η Γαλλία αποφασίσει ότι χρειάζεται έναν τέτοιο ηγέτη, ίσως βρεθεί σε μία θέση παρόμοια με «Θα σκίσουμε τα μνημόνια», αλλά στο μεταξύ θα υπογράψουμε ακόμα ένα, προσαρμοσμένη φυσικά στα δικά προβλήματα και δεδομένα της γαλλικής κοινωνίας. Ίσως κάτι σαν «Δεν είμαστε ακροδεξιοί», αλλά θα υπογράψουμε για να προσφέρεται δωρεάν παιδεία μόνο σε Γάλλους.
Σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς, για κάθε προϊόν υπάρχει και αγοραστής. Ωστόσο η πολιτική σκηνή της κάθε χώρας δεν αποτελεί «αγορά» και για προϊόντα ακροδεξιών ιδεολογιών (ακόμα και αν η ετικέτα δηλώνει διαφορετικό περιεχόμενο), θα ήταν προτιμότερο για όλους να μην υπάρχουν αγοραστές. Γιατί το ανησυχητικό δεν είναι η ύπαρξη τέτοιων «πολιτικών» σχηματισμών, αλλά η ύπαρξη πολιτών που συνεχίζουν, εθελοτυφλώντας ή ερήμην τους, να τα στηρίζουν και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Και το πρόβλημα παρουσιάζεται όχι μόνο εντός των γαλλικών συνόρων αλλά και εντός των δικών μας συνόρων, με τέτοια προϊόντα να έχουν ριζώσει στην ελληνική βουλή, ίσως όχι ακόμα με τόσο υψηλά ποσοστά αλλά ποιος ξέρει τι θα γίνει στις επόμενες εκλογές.
Μέχρι τότε μπορεί να αποποιούνται και αυτά τον ιδεολογικό προσανατολισμό τους και να προτιμηθούν!