Πηγή Φωτογραφίας

Όλες οι νευροαπεικονιστικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται σήμερα, έχουν αποκαλύψει ανωμαλίες στην ΗΓΕ, που εμφανίζονται να κατέχουν ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ των υγιών ατόμων και των πασχόντων από άνοια (Petersen et al., 2011). Σε ογκομετρικές μετρήσεις με MRI εγκεφάλου, διαπιστώθηκε μείωση του όγκου στον κροταφικό λοβό, καθώς και στον ενδορρινικό φλοιό και τον ιππόκαμπο, περιοχές που, ως γνωστόν, εμπλέκονται και στην παθολογία των πρώιμων σταδίων της ΝΑ (Petersen et al., 2011). Επιπλέον, κατά την ιστοπαθολογική εξέταση εγκεφάλων πασχόντων από ΗΓΕ, διαπιστώθηκε η παρουσία αμυλοειδικών πλακών και νευροϊνιδιακών τολυπίων. Αξιοσημείωτο είναι, ότι αυτές οι ιστοπαθολογικές αλλοιώσεις αποτελούν βασικά νευροπαθολογικά χαρακτηριστικά και της ΝΑ (Small et al., 2001). Με την τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίου (PET) διαπιστώθηκαν ευρήματα αντίστοιχα με αυτά της ΝΑ, με πιο εξέχουσα τη χαρακτηριστική μείωση του μεταβολισμού της γλυκόζης στον κροταφικό λοβό (Kantarci et al., 2000). Τα κλινικά δεδομένα της ΗΓΕ, τα ιστοπαθολογικά και απεικονιστικά ευρήματα, οι βιολογικοί δείκτες, καθώς και η παρουσία του ε4 αλληλίου της APOE (Dik et al., 2000), είναι όλα χαρακτηριστικά και της ΝΑ, αν κι εκεί εντοπίζονται σε μεγαλύτερη έκταση (Petersen et al., 2001). Επιπλέον, η νοητική έκπτωση στην ΗΓΕ δεν περιορίζεται μόνο στη διαταραχή της μνήμης, αλλά παρατηρείται και σε άλλα νοητικά πεδία. Όλα αυτά τα ευρήματα δείχνουν ότι η ΗΓΕ μοιράζεται πολλά από τα χαρακτηριστικά της ΝΑ, αλλά σε μικρότερο βαθμό (Petersen et al., 2001).    

Συνοψίζοντας, το βασικό χαρακτηριστικό της ΗΓΕ είναι οι υποκειμενικές ενοχλήσεις, που αφορούν, κυρίως, τη μνήμη, καθώς και η κάτω από τα αναμενόμενα επίπεδα, σε σχέση με την ηλικία και το μορφωτικό επίπεδο, μνημονική επίδοση του ατόμου, χωρίς όμως τη συνύπαρξη άλλων εκδηλώσεων άνοιας (Petersen et al., 2001). Η διαταραχή αυτή έχει προγνωστική αξία, καθώς, σύμφωνα με τα ερευνητικά δεδομένα, ένα ποσοστό της κλίμακας του 10-15% των ατόμων που πληρούν τα κριτήρια της ΗΓΕ, θα μεταπέσουν μακροπρόθεσμα σε NA (DeCarli, 2003). Πάντως, εξακολουθεί να υπάρχει έκδηλη ετερογένεια σχετικά με την έκβαση της ΗΓΕ, καθώς σύμφωνα με ορισμένες μελέτες, περίπου το 50% των ατόμων με διάγνωση ΗΓΕ εμφανίζουν σταθεροποίηση της κλινικής τους εικόνας κατά την επανεξέταση (παραμένουν, δηλαδή, ασθενείς με ΗΓΕ), ενώ ένα πολύ μικρότερο ποσοστό παρουσιάζει βελτίωση και ενδέχεται να επανέλθει ακόμη και στο προνοσηρό επίπεδο γνωστικής λειτουργίας (Collie et al., 2002). Οι διαφορές στα αναφερόμενα ποσοστά πιθανόν να οφείλονται και σε διαφορές στο σχεδιασμό των μελετών όσον αφορά την ηλικία του δείγματος, το μορφωτικό επίπεδο, καθώς και τα διαγνωστικά κριτήρια για τον καθορισμό της ΗΓΕ (Small et al., 2001).